Jak po grudzie...

Emilka wciąż chora. Katar dalej i od kilku dni brzydki kaszel. Dostała kolejny syrop. Jak do piątku nie przejdzie to idę wykupić antybiotyk. Dodatkowo, sen z powiek spędza mi brak apetytu Emilki. Od półtora tygodnia je tyle co wróbelek. Jedynie obiad zjada w całości a przez resztę dnia udaje mi się tylko wcisnąć jej kawałek suchej bułeczki. Tylko to zjada względnie z apetytem. Jajeczko, naleśnik, kaszka, mleko, słodka bułeczka z dżemem to absolutnie nie zdaje egzaminu. Rano jest walka o kilka łyczków mleka. Wieczorem nic. Dopiero przez sen wypija pół porcji mleka. I tyle. Na poprawę apetytu od piątku również syrop dodatkowo. Chyba że apetyt wróci.

Klub malucha już od półtora tygodnia poszedł w zapomnienie. A płacić trzeba... A dziecko w domu siedzi ze mną. Zamiast uczyć się i przyzwyczajć do dzieci i braku mamy. Coś mi się zdaje, że od października będzie ciężko. A wszystko miało być tak cudownie. W głowie już wszystko było ułożone, zaplanowane a tu dupa, brzydko mówiąc.
Jeszcze dzisiaj zadzwonili do mnie z pracy z "dobrą wiadomością". Na pierwszą zmianę będę pracowała od godz, uwaga, 6:00... Cieszyć się czy płakać? Klub malucha działa od godz 7:00. Pracować miałam od godziny 8:00 i pod tym kątmk wszystko było ustalone co do klubu malucha dla Emilki i odbierania jej potem do domu przez babcię i dziadka. Miałam ją wozić prosto w drodze do pracy i odbierać wracając. Dopiero, gdy miałam iść na drugą zmianę, to odbierać mieli ją dziadkowie. A tak babcia z dziadkiem będą musieli ją jeszcze prowadzać do klubu, gdy ja będę szła do pracy na rano. Fakt, skończę pracę o 13:00. To plus. Bo spokojnie wrócę do domu i za obiad się wezmę czy inne prace domowe albo zakupy.
Ale znowu muszę dodatkowo angażować dziadków. Dobrze, że oni są i że mogą ciut pomóc. A co byłoby gdybyśmy mieszkali osobno, bez moich rodziców? Kto zająłby się Emilką, gdy ja bym szła do pracy?
Niestety, nasz rynek pracy i opieki dla dzieci nie jest na takim poziomie co w krajach skandynawskich. I pewnie długa droga przed nami albo i nigdy tak u nas nie będzie jak na przykład w Norwegii.
Cóż. Żyjemy przecież w Polsce...

Z czytaniem u mnie wciąż kiepsko. Coś czytam ale to nie jest to, co tygrysy lubią najbardziej.
Ostatnio czytam miesięczniki: Pani i Twój Styl. Panią prenumeruję od kilku lat a Twój Styl kupuję sporadycznie. I właśnie za chwilę zabieram się za świeżutki, październikowy (?) numer.

A tak swoją drogą, zawsze mnie to wkurza, że miesięczniki pojawiają się z miesięcznym wyprzedzeniem... Czyżby stąd nazwa "miesięcznik"?