Jak to było rok temu - historia porodu

26 czerwca Emilka skończyła roczek.
Moje największe szczęście kochane bezwarunkowa miłością...

Dzień wcześniej czyli 25 czerwca 2010 czułam skurcze. Ale pojechałam jeszcze z moją mamą do lekarza na badania. Nie mówiłam mamie, że mam skurcze bo zaczęłaby się denerwować niepotrzebnie. Skurcze były co 20 minut i były znośne.
W ciągu dnia czas między skurczami się zmniejszał a ból się nasilał. Ponieważ miałam ochotę na placki ziemniaczane to najadłam się na sztywno, bo po porodzie wiedziałam, że o plackach tylko będę mogła pomarzyć.
Wieczorem z pracy wrócił mąż. Powiedziałam, że mam skurcze coraz częściej i żeby spodziewał się nocnej pobudki. A rozmowę z mężem przeprowadziłam około 22:00
Długo nie wytrzymałam... Tuż po ółnocy obudziłam męża, żebyśmy jechali bo ból jest nie do zniesienia. Wody co prawda nie odeszły a skurcze byłt co 7 minut, ale miałam nadzieję, że w szpitalu dostanę znieczulenie i będzie lepiej.
W szpitalu Bielańskim zbadano mnie na KTG i lekarz stwierdził, że mam jakieś dziwne skurcze bo na badaniu ich nie widać... Dostałam dwa zastrzyki rozkurczające, żeby wykluczyć ewentualnie inne dolegliwości aniżeli skurcze porodowe. Zastrzyki skurczy i bólu nie wyeliminowały. Było już około godz 2 w nocy... Ponieważ w szpitalu Bielańskim nie było miejsca na porodówce, lekarka dzwoniła po wszystkich szpitalach w Warszawie i nigdzie nie było miejsca... Wiedziałam, że tak będzie. Ale najgorsze dopiero miało nadejść...
Do wyboru był szpital w Wołominie albo Nowym Dworze Mazowieckim. Jako, że nie wpadłam na pomysł wcześniej, żeby sprawdzić jakie są szpitale w okolicy i jakie w nich panują warunki, wybrałam szpital w Nowym Dworze, bo bliżej mojego miejsca zamieszkania aniżeli Wołomin.
Mąż jechał na złamanie karku a ja się prężyłam i stękałam w samochodzie, nie mogąc znaleźć sobie miejsca... Do tego doszedł jeszcze strach bo mąż jechał jak wariat, choć nie wiem zupełnie dlaczego... Przecież jeszcze nie rodziłam. To były tylko skurcze co 7 minut... Ale mężczyźni panikują więc zapierdzielał przed siebie...

Dojechaliśmy do Powiatowego Szpitala w Nowym Dworze Mazowieckim i tu niespodzianka. Szpital zamknięty na cztery spusty. Nigdzie żywego ducha, nie można się do środka dostać. Więc mąż dzwoni na 999 i mówi, że jest z rodzącą żoną pod szpitalem ale nie możemy się dostać do środka. Za chwilkę ze szpitala wyszła zaspana pani twierdząc, że ona cały czas jest na dyżurce a drzwi są otwarte... Ja w tym czasie stałam przy samochodzie. Ani siedzieć ani stać bo ból jak jasna cholera...

Jesteśmy w środku. Mąż torbę przyniósł a ja poszłam do gabinetu na badanie. Na kozetce w trakcie badania i płacząc z bólu dowiedziałam się, że u nich w szpitalu nie dają znieczulenia bo mają tylko jednego anestezjologa na cały szpital... Więc do płaczu z bólu doszedł płacz ze złości i bezsilności... Łzy leciały jedna po drugiej wielkie jak groch... Nie, to nie koniec niespodzianek. Na kozetce dowiedziałam się też, że nie mają w szpitalu ciepłej wody bo w Nowym Dworze trwają akurat prace związane z węzłem ciepłowniczym i potrwają dwa tygodnie...
Zajebiście...

Dobrze, że był prąd to czajnik na wodę i grzanie wody oraz kąpiel po porodzie w miednicy załatwiły sprawę...
Cała noc na nogach bo skurcze co 5 a potem co 3 minuty. I tylko kołdra wędrowała to na moje plecy bo mi zimno, to na łóżko bo mi gorąco... I tak cała noc... na nogach na stojąco, kucając, chodząc, trochę się kładąc. A mąż w tym czasie pomagał, przykrywał, otwierał i zamykał okno bo mi zimno i ciepło co chwilę...
Dzwonił do rodziców, żeby przywieźli czajnik bo tu ciepłej wody niet... Chodził do lekarki bo ja zaczynałam słabnąć i ciemno przed oczami mi się robiło... Sprawdzał czas między skurczami. A jak już się na dobre zaczął poród i na świat przyszła Emilka, przeciął pępowinę :)
I cały czas był przy mnie co mi bardzo pomogło w trudnych chwilach całej nocy a potem porodu...

I tak oto mamy na świecie naszą najkochańszą Emilkę.
Naszą Emileczkę calineczkę. Aniołka, najgrzeczniejszego na świecie. Który nie płacze, nie miał kolek, ma apetyt, nie choruje, ząbki rosną bez problemu i bez skutków ubocznych (czytaj: płaczu). Grzecznie śpi i spała całe nocy z przerwą na jedzonko. Teraz już nie je w nocy oczywiście. Dziecko, które kładziemy do łóżeczka, dajemy skoczka (mykusia w języku Emilki i naszym) i wychodzimy z pokoju a Emilka sama usypia.

I za to wszystko dziękujemy Panu Bogu, że nam dał Emilkę...
Bo już jedną duszyczkę straciliśmy w 2009 roku... Zawsze będziemy o niej pamiętać i ją kochać choć jej nie widzieliśmy...






Na szczęście, moja kochana córka, która miała przyjść na świat o 10:40 nie sprawiła mi zawodu i przyszła na świat szybciutko, sprawiając mi miłą niespodziankę.